1 April
We zijn vandaag naar Bafut gegaan. Waar we voor 2 weken gaan verblijven. Toen we daar aankwamen, werden we hartelijk ontvangen door een paar nonnen. Ik heb mijn kamer ingericht met leuke foto’s en kaarten. Dit was toch wel even moeilijk dan weet je gelijk weer wat vrienden en familie wel niet voor je betekenen. Daarna zijn we het dorpje rondgeslenterd, maar daar was echt niks te beleven, en ook geen supermarkt of iets waar je iets kan kopen. Daar baalde we ontzettend van. Het was opeens heel stil zo met zijn drieën. Toen zagen we het even niet meer zitten. Toen las Naomi een hele mooi tekst, die ze aan me liet horen:
1 Korinthe 10:13 God is trouw. Hij zal jou nooit verzoeken/ uitdagen boven je kunnen. Hij zal jou met elke verzoeking/ uitdaging ook een uitkomst geven om die te doorstaan……
Een half uur later klopte er iemand aan op de deur, het was aarde donker (half 8 ’s avonds). Mijn hart zat gelijk in me keel, schrok me echt rot. We dachten laten we ze binnen laten. Bleken het 2 kinderen van het terrein te zijn die hadden gehoord dat wij er waren en ons graag wilde ontmoeten. 1tje bleek helemaal blind te zijn en de ander slechtziend. Ik dacht echt wat komen hun nu weer doen, heel raar. Toch maar een paar vragen gesteld en een leuk gesprekje gehad. Ik dacht die kinderen kunnen echt niet alleen naar hun appartement lopen, we zullen ze even thuis brengen. Wij liepen verder het terrein op en daar waren nog veel meer mensen die daar woonde. Het was heel gezellig en uiteindelijk gingen we een uur later echt met een goed en apart gevoel naar ons huisje. Het leek wel omdat wij ons zo naar voelde dat die kinderen kwamen. Leek wel of God ze had gestuurd. Het was echt een moment dat God heel dicht bij was en een moment van kippenvel. Zo ging ik toch nog met een goed gevoel slapen.
2 April
Onze eerste dag stage, spannend!! Wat kan je verwachten. Nou het was echt op z’n afrikaans. Iedereen dacht dat we fysiotherapeuten waren, dus we werden bij fysiotherapie geplaatst. Wij daar 2 uur naar een masseur zitten kijken, daarna hebben we maar gevraagd of we daar niet naar het ziekenhuis konden gaan. Nou ja dat was mogelijk, alleen moesten we wel een brief van school hebben. Gelijk gebeld naar onze docent of het mogelijk was, na veel gekraak en meerdere malen bellen en het hele dorp afgezocht naar goed bereik. En uiteindelijk kregen we te horen dat hij morgen de brief zal komen brengen. Eigenlijk zouden we liever naar njinikom gaan maar alles is beter dan naar de fysiotherapie te gaan, want ja daar weet ik niks van af. ’s Middags hebben we nog een rondleiding gehad in het ziekenhuis. Het zag er allemaal wel heel netjes uit. ’s Avonds zaten we echt in spanning, omdat we bij de leraar van school gingen aankaarten of we niet naar njinikom konden gaan. Dus zo heel erg gezellig was het niet. Toen zijn we maar even naar de blinde kinderen gegaan op het terrein. Toen gingen ze het kameroense volkslied zingen voor ons, super leuk. Toen vroegen ze of wij het nederlandse volkslied wilde gaan zingen, dit hebben we toen gedaan, super leuk.



3 April
We hebben een ochtendje in het ziekenhuis gewerkt, super leuk. Ik heb gekeken bij 2 operaties, een kleine knie-operatie. Haar knie stond vast en daardoor kon ze niet goed lopen, nu hebben ze een pees doorgesneden en kan zij na 3 weken en nog 3 weken revalideren lopen. Hierna heb ik een blindedarm operatie gezien. Super interresant. Maar wel heel bizar hoe ze dat hier doen, al heb je maar zo weinig hulpmiddelen om dat te doen. ’s Middags kwam onze leraar voor die brief maar toen hebben we gevraagd of we niet naar njinikom konden gaan. Dit was mogelijk alleen moesten we dit regelen met iemand die hier onze stage heeft geregeld. Wij hem gebeld, natuurlijk met veel gekraak, maar hij zou morgen komen. Mooi geregeld.

4 April
We hebben hem gesproken, en mogen na njinikom. Maar wanneer wij konden gaan wisten we niet. Heel de dag in spanning gezeten. Maar aan het einde van de dag gehoord dat we morgen ochtend om 6 uur opgehaald zouden worden.

5 April
We stonden vanochtend om 5 uur naast ons bed, omdat we nu naar njinikom zijn gegaan. Wij zaten om 6 uur start klaar maar jha de taxichaffeur was anderhalf uur te laat. Heerlijk zo dat afrikaanse leven. Alles op z’n dooie akkertje oo wat was ik blij dat ik die andere meiden weer zag, ik wist niet dat je in een paar dagen al zo aan elkaar kon binden. In Njinikom hebben we het ziekenhuis ook al gezien. Wat groot, Foto’s volgen zo snel mogelijk.
Duurt echt een eeuwigheid om die foto’s te uploaden.